Współautor Słowackiego napisał o nim: Umieszczając tę balladę w zbiorze pism moich, wierny obietnicy, oświadczam: iż współautorem jej jest Juliusz Słowacki; tytuł zaś Adam Mickiewicz doradził E. Odyniec, cyt. Mickiewicz był bowiem podobno nie tylko twórcą tytułu, ale i, w jakiś sensie, pomysłodawcą całego utworu. Odyniec w Listach z podróży przywołuje takie wspomnienie autora Dziadów: W wiele lat potem w Kownie, gdy raz wedle zwyczaju s p a c e r o w a ł w n o c y w dolinie, zjawił się nagle, nie wiedzieć skąd, pies jakiś i za- czął się łasić do niego; ale tak był podobny do Kruka [ukochanego psa Mickiewicza z czasu jego dzieciństwa — M.

Przyszła mu na myśl scena z Fausta Goethego, w której d i a b e ł w p o s t a c i c z a r n e g o p u d l a przyplątał się na prze- chadzce do Fausta, nim się w domu na koniec w Mefistofelesa prze- mienił. A wrażenie to było tak mocne, że ledwo szybkim krokiem doszedłszy do miasta i nie oglądając się poza siebie, ochłonął powoli z tej myśli, że b i e s , n i e p i e s prosty, biegł za nim Z Listów z po- dróży E. Odyńca; cyt. Aby docenić tę inspirację, przypomnijmy sobie początek wiersza Odyńca i Słowackiego: Szło dwóch w nocy z wielką trwogą, Aż pies czarny bieży drogą.

1. CHRONOLOGICZNIE.
2. randki katolickie nielisz;
3. portal dla singli sosnowica;
4. CHRZEŚCIJAŃSKIE RANDKI.
5. CHRZEŚCIJAŃSKIE RANDKI - Chrześcijańscy Single!
6. Speed Dating Wrocław - Chrześcijańskie szybkie randki we Wrocławiu - stolorz.pl!

Czy to pies? Czy to bies? I, 48 Mamy więc podwójną genezę tekstu, zainspirowanego, jeśli wierzyć Odyń- cowi, wspomnieniem Mickiewicza i jego skojarzeniem ze sceną z Fausta. Przede wszystkim jednak jest to tekst o cechach parodii gatunku, choć i utworu, bowiem w tytule przywołano bezpośrednio Mickiewiczowską Ro- mantyczność. Oto bowiem ośmiesza się w nim zarówno tajemnicę, jak i nie- zwykłość opisanego wydarzenia.

Narrator — tylko pozornie naiwny — jest w istocie zdecydowanie mądrzejszy od bohaterów. A zatem żartobliwe ale jednak! Poprzednio omówione ballady wska- zywały inną drogę rozwoju gatunku, ta — wyśmiewa drogę Mickiewiczowską. Stąd też komentarz Kleinera do Nie wiadomo czego, czyli romantyczności staje się kolejną odpowiedzią na pytanie — dlaczego prawie nie pisze się o balladach Słowackiego: A w ogóle aż dotąd [tj. Prawdopodobnie dlatego, że na tym terenie ro- mantyzm od razu doszedł do wybryków komicznych i że pobudzał do parodii …. Słowacki zaś … napisał ową parodię romantyczności, którą do utworów swych włączył Odyniec ….

Niedziela 26/2020

Nic dziwnego, że z ostrożno- ścią wprowadzał balladę do Żmii, czyniąc z niej pieśń kozacką, wyraz domysłów ludu Kleiner , — Interesująca nas nazwa gatunkowa pojawi się u Słowackiego raz jeszcze — znacząco zdeformowana. Chodzi tu, oczywiście, o tytuł dramatu: Balladyna. Wskazywał na to już sam poeta w liście do matki: … napisałem nową sztukę teatralną — niby tragedią, pod tytułem Bal- ladina … Tragedia cała podobna do starej ballady, ułożona tak, jakby ją gmin układał, przeciwna zupełnie prawdzie historycznej, czasem przeciwna podobieństwu do prawdy Słowacki , XIII, — Ważna jest tu jednak nie tylko ballada jako punkt wyjścia, ale — może przede wszystkim — Balladyna jako punkt dojścia.

Wyznacza ona bowiem zarówno stosunek poety do ballady, jak i cel, ku jakiemu chciał on podążać, a więc drogę przemiany gatunku. W ten sposób Słowacki mógł zdystansować wszyst- kich balladomanów z Mickiewiczem na czele. Pisze o tym Kleiner: Słowacki więc wszedł na drogę, którą wskazywały ballady Mickiewicza, ale z nowym zamiarem. Niedawno z dumą powtarzał czyjś sąd o Żmii: że tam, gdzie inni cegiełki zbierali, on wzniósł mury cale.

Katolickie szybkie randki

Otóż taki właśnie stosunek miał zachodzić między balladami Mickiewicza i jego naśladowców a dziełem Słowackiego; z cegiełek, które tamci zbierali, on zapragnął gmach wspaniały zbudować. Tytuł Balladyna miał wska- zywać, że to kwintesencja kierunku balladowego w literaturze polskiej. Zamiast prób drobnych miała się zjawić bogata całość.

I dać miała Pol- sce to, czego brakło dotąd; romantyczną przeszłość. A że Polska nie posiada wielkiej poezji ludowej, więc Słowacki dziełem swoim zastąpić chce twórczość ludową. Podobnie twierdzi Wacław Kubacki, który nie tylko opisuje zamierzenia autorskie, ale i uznaje sukces poety: Dzieje literatury narodowej uznały za początek polskiego romanty- zmu debiut Mickiewicza w roku pt. Ballady i romanse. W krótkich poetyckich utworach przyszły do głosu takie nowe tematy, jak ludowe wierzenia, skarga na krzywdę społeczną i żywe w ustach gminu podania historyczne.

Wcieliły się w życie baśni o okrutnym królu, szlachetnym panu, szukającym prostej dziewczyny za żonę, o złej siostrze i niewdzięcznej córce, o psotnych i usłużnych dusz- kach, o rusałce nieszczęśliwie zakochanej w śmiertelnym człowieku, o zbrodni i cudownej fujarce, która wyjawia leśne tajemnice Ku- backi , 89— Jej kanwą jest przecież utwór Aleksandra Chodźki Maliny.

Balladyna jest więc finałem drogi, na którą bardzo młody Słowacki — autor Dumki ukraińskiej — wszedł już w roku Drogi od początku własnej, bowiem ukraińskiej, a nie litewskiej. Może jego wiersze to ballady, ale wyro- słe z fascynacji Zaleskim — nie Mickiewiczem, później zaś poezją Szkotów, a nie Niemców. W latach Słowacki postrzega już tę formę jako spetryfi- kowaną. Balladowa droga poety prowadzi więc przeciw powadze i progra- mowości gatunku w stronę jego parodii. W większych utworach umieści ballady nie po to, by, jak Mickiewicz, objaśniać świat, ale przeciwnie — by objawić panujący w nim chaos.

Małą formę zastąpi w końcu wielką. Od poetyckiego drobiazgu, w którym przeważa epika, pójdzie w stronę dramatu. Wreszcie — inna będzie w interesujących nas tekstach rola przedstawicieli zaświatów. Nie będą oni, jak w Balladach i romansach, a potem w Dziadach, objawiać boskich praw i stać na ich straży. Tego porządku nie tylko nie ma kto bronić — u Słowackiego chyba w ogóle go nie ma ani w świecie ludzi, ani w zaświatach.

Gdzie organizujemy spotkania?

Literatura Baranowska M. Bełza W. Bizan M. Górski K. Hahn W.

• pleśna portal randkowy;
• ebooki/rozmaitości.
• recenzja - Strona 4 z 16 - Dziennik Trybuna!
• SVATKA.PL - Nasz zespół.
• Katolicki portal randkowy - Chrześcijańskie szybkie randki - Chrześcijańskie Randki!

Kleiner J. Dzieje twórczości, t. Krasiński Z. Sudolski Z. Kubacki W.

Zdronet - Medycyna od A do Z

Pigoń S. Maciej Szargot — dr hab. Historyk literatury, zaj- muje się twórczością polskich romantyków i pisarzy XX wieku, tradycją ro- mantyczną i gotycką oraz literaturą fantastyczną. W polu jego zainteresowań leży również edytorstwo. Jest autorem książek: Ziemia rozdziału — niebo połą- czenia. Dwa studia o poezji Tadeusza Nowaka , Kosmos Krasińskiego. Studia Wraz z żoną Bar- barą przygotował także edycję ciekawych, a zapomnianych tekstów dziewięt- nastowiecznych: J. Kraszewskiego i P. Jankowskiego, Powieści składanej oraz J. Miniszewskiego i J. Dziekońskiego Powieści zlepianej O Królu Ladawy Juliusza Słowackiego Król Ladawy — niedokończona, napisana po francusku1 powieść historyczna z dziejów, jak głosi podtytuł, ostatniej rewolucji w Polsce2 — jest bez wątpie- nia dziełem ciekawym.

Ze względu na jego dość oryginalną formę, a przede wszystkim dystans, który pozwala Słowackiemu nadać tej opowieści o po- wstaniu formę romansu awanturniczo-egzotycznego, Maria Żmigrodzka zalicza ten tekst do tych utworów poety, w których zrealizował on strategię ironii romantycznej Żmigrodzka , — Wydaje się, że zastosowa- ne przez autora chwyty narracyjne, gra prowadzona przez niego z czytelni- kiem, wykorzystywane chętnie dygresje metatekstowe potwierdzają słuszność takiej klasyfikacji.

Na- tomiast, zastanawiając się nad Don Juanem Byrona i uznając go raczej za dzie- ło sternowskie niż ironiczne, wprowadza interesujące nas tutaj rozróżnienie. Odmawia mianowicie badaczka znamion ironii romantycznej strategii, która 1 Z wyjątkiem poprzedzającego ją planu opracowanego w języku polskim.



• Wątek: Dzieci za wszelką cenę - Racjonalista!
• pińczów club dla singli;
• płońsk polskie randki;
• w singli lubicz górny;

Roman historique de la dernière révolution de Pologne. Po- dobne wątpliwości towarzyszyć jednak powinny lekturze Króla Ladawy, a poczynione przez badaczkę rozróżnienie może się okazać pomocne choć wymagać ono będzie rozwinięcia w próbie udzielenia odpowiedzi na pyta- nie, z jakim typem strategii mamy do czynienia w tym utworze. W Królu Ladawy odnaleźć można szereg chwytów, które zazwyczaj uznaje się za charakterystyczne dla ironii romantycznej.

Należy do nich podkreśla- nie wszechwładzy autora nad tekstem, podporządkowanie przedstawianych zdarzeń wyłącznie woli piszącego, nawiązywanie dialogu z odbiorcą, a także liczne refleksje metatekstowe, komentujące niejako powstający utwór, często podejmujące też żartobliwą grę z literacką konwencją. Co więcej, ich opracowanie w romansie Słowackiego przywodzi na myśl raczej Tristrama Shandy niż schleglowską koncepcję ironii romantycznej. Te dwie strategie, choć na poziomie tekstowym wykorzystują często takie same chwyty, różnią się przecież zasadniczo.

W Tristramie Shandy wyłania się z nich również całkiem poważna re- fleksja dotycząca samego procesu pisania, czyli powstawania i dekodowania znaczeń w tekście. Zupełnie inne cele przyświecają natomiast ironii roman- tycznej.